اثر دوره های مختلف فعالیت بدنی بر درد حاد و مزمن در حضور و غیاب نالوکسان

برخی شواهد نشان داده اند فعالیت بدنی از طریق افزایش اوپیوییدها، اثرات مفیدی در تسکین درد بعضی بیماریها اعمال می نماید. در مطالعه حاضر اثر نالوکسان و دوره های مختلف فعالیت بدنی بر پاسخ به درد حاد و مزمن ناشی از تست فرمالین در موش صحرایی نر بالغ مورد بررسی قرار گرفته است. فعالیت بدنی توسط نقاله دوار در گروههای گوناگون و به مدت یک، دو و چهار هفته، روزانه 15 دقیقه اعمال شد و دوره پاسخگویی به درد در دو فاز زمانی متفاوت پس از تزریق فرمالین (در 5 دقیقه اول پس از تزریق = درد حاد و 25الی 45 دقیقه پس از تزریق = درد مزمن) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد فعالیت بدنی اثر پیشگیری و تسکین دهنده درد داشته و دوره پاسخگویی به درد حاد و درد مزمن، بطور وابسته به مدت فعالیت بدنی، کاهش می یابد و اثر تسکینی بر درد مزمن بیشتر است. نالوکسان (به میزان 3 میلی گرم بر کیلوگرم، داخل صفاتی) به عنوان آنتاگونیست اوپیوئیدی قادر به کاهش اثر تسکین دهنده دورهای متفاوت فعالیت بدنی بویژه در رابطه با درد مزمن می باشد و در رابطه با درد حاد اثر قابل ملاحظه را نشان نمی دهد. بدین ترتیب به نظر می رسد که اثر تسکین دهنده فعالیت بدنی می بایست لاقل بخشی از طریق فعال کردن سیستم اوپیوییدهای دورن زاد باشد زیرا نالوکسان بعنوان آنتاگونیست گیرنده های اوپیوییدی (مو، دلتا و کاپا) احتمالا با مهار اثرات این ترکیبات داخلی باعث افزایش درد مزمن شده و ایجاد پردردی می کند. نقش احتمالی سایر سیستم های نوروشیمیایی قابل بررسی می باشد.